CULTURAL ASSOCIATION OF TOURLOTI
Μια βόλτα στη Μονοκαρά Με αφορμή το λίπασμα για τις μηλιές περάσαμε μια Κυριακή με έντονες εικόνες, μυρωδιές και θορύβους από τη φύση. Ξεκινήσαμε με οδηγό τον πατέρα μου (Μανόλη του Χαρίλαου) ακολουθώντας τον δρόμο της Τουρλωτής που οδηγεί στην Μονοκαρά. Μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά το αμάξι μας άρχισε να ταρακουνιέται σ’ ένα μονοπάτι, έτσι θα το έλεγα εγώ, με αρκετές πέτρες να προεξέχουν και να σε οδηγούν προς το γκρεμό για να τις αποφύγεις. Αναρωτιέμαι πως δεν έχει φτιαχτεί ακόμα ο συγκεκριμένος δρόμος με τόσους ανθρώπους που πηγαινοέρχονται στο οροπέδιο. Παρά τη δυσκολία του δρόμου, η αγριάδα του τόπου με τα αμπελάκια και τις μηλιές να ξεπροβάλλουν ξαφνικά μπροστά σου αλλά και η πανέμορφη θέα (τα λευκά χωριουδάκια και η γαλάζια θάλασσα στο βάθος ) μας έκαναν σιγά σιγά να ξεχάσουμε την ταλαιπωρία και να απολαύσουμε τη διαδρομή. Καθώς ανεβαίναμε συναντήσαμε τον Αρίστιππο με τη Στέλλια και τον Μιχάλη της Ευτέρπης να κλαδεύουν ένα αμπέλι, τον Μανόλη του φύλακα να έχει βγάλει βόλτα το σκύλο του. Λίγο πιο πάνω είδαμε κάποια νέα παιδιά ( Γιάννη Τσαγκαράκη, Γιώργο Ψιμικό ) να φροντίζουν, με περηφάνια θα έλεγα, την περιουσία των γονιών τους. Φτάσαμε στην κορυφή του βουνού και αυτό που απλωνόταν μπροστά μας, μας άφησε άφωνους. Το κεντημένο χαλί της φύσης με χρώματα πράσινο, καφέ, γκρίζο και πολύ γαλάζιο ( του ουρανού αλλά και της θάλασσας). Προχωρώντας μέσα στο οροπέδιο συναντήσαμε παλιά πέτρινα μετόχια, αφημένα στη φθορά του χρόνου. Τα σπίτια αυτά ήταν βασισμένα σε ένα κυρίαρχο για αιώνες αξίωμα: «Σπίτι μόνο να χωρείς, πράματα όσα μπορείς» που έλεγαν με το σοφότερο ύφος που διέθεταν οι παλαιοί Κρητικοί. Αυτό το ανθρώπινο επίτευγμα της αρχιτεκτονικής των βασικών αναγκών στέκει με ταπεινότητα μπροστά στην ολότητα της φύσης προσπαθώντας να γίνει ένα με αυτή. Του ΑγγελοΜανόλη, του Μιχάλη του χαλκιά, του Σαρολιδάκη και άλλων, μιας παλιάς γενιάς που έζησε σε αυτά τα σπίτια και χάρηκε την απλότητα τους. Πρόβατα με τα μικρά τους να τα ακολουθούν μας έκλειναν συνεχώς το δρόμο. Τα κουδούνια τους έσπαγαν την ησυχία της Μονοκαράς. Η μελωδία της ευτυχίας στο θέατρο της φύσης.
Σε κάποια σημεία φαινόταν το παλιό μονοπάτι που ακολουθούσαν την παλιά εποχή οι Τουρλωτιανοί για να ανέβουν στο οροπέδιο. Εκείνη την εποχή τα μονοπάτια ήταν στενά ίσα, ίσα να χωράει το μοναδικό μεταφορικό τους μέσο το Γαϊδουράκι. Ανέβαιναν για να μαζέψουν τα αμπέλια τους με το καλό κρασί. Οι γυναίκες ήταν συνήθως κόφτρες και απλώστρες, ενώ οι άνδρες τα κουβαλούσαν. Ανάμεσα στις μηλιές, αχλαδιές, καρυδιές και στα αμπέλια, νέα μετόχια έχουν χτιστεί μαρτυρώντας ότι οι Τουρλωτιανοί αγαπούν την Μονοκαρά και την επισκέπτονται συχνά. Μπροστά μας ήταν του Καπαράκη, του Μπετείνη, του Αρίστειπου, του Κατσόχειρου, του Κουρέα. Όλα φτιαγμένα με μεράκι. Ακολουθήσαμε το δρόμο που θα μας οδηγούσε στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού. Παντού άκουγες να τρέχουν ρυάκια με νερό που ο ήχος τους μας ψιθύριζε ιστορίες των ντόπιων βοσκών. Το άσπρο ξωκλήσι μαρτυρούσε την λιτή, ενταγμένη στη φύση, εικόνα της ανθρώπινης θρησκευτικότητας. Ο ψυχισμός του Κρητικού λαού είναι απόλυτα συνδεδεμένος με τη θρησκευτική του πίστη. Σαν πρώτο μέλημα του Κρητικού ήταν να κτίσει το σπίτι του, όπου θα στέγαζε την οικογένειά του για να την προστατέψει από τα στοιχεία της φύσης. Σαν δεύτερο όμως μέλημά του ήταν να κτίσει και το σπίτι της ψυχής του, την εκκλησία του! Αφού προσκυνήσαμε ξεκινήσαμε το δρόμο της επιστροφής. Το μυαλό μας είχε καθαρίσει από τις καθημερινές σκέψεις και τα προβλήματα. Πήραμε εικόνες που θα μας συνοδεύουν για αρκετό καιρό. Κάπου διάβασα ότι η φύση και ο άνθρωπος είναι ένα αναπόσπαστο κράμα που μυρίζει Θεό και συμφωνώ απόλυτα με αυτό.
Άννα Μετζογιαννάκη
This website uses cookies to ensure you get the best experience on our website.
